Je kent het vast. Dat gevoel dat je even adem wilt halen. Weg van alles. Weg van gedoe, geluid, gehol. Gewoon… even niets.
Maar ja. Er is altijd wel iets. Nog een appje. Een afspraak. Een kind. Een ouder. Een was. Een mail. Een idee dat je ineens nu móet uitvoeren. Iets nuttigs, uiteraard.
We zijn er goed in geworden: doorgaan. Vinkje hier, taakje daar. En als we dan eindelijk ergens zitten zonder iets om handen, gebeurt er iets geks. Het gaat kriebelen. Alsof er iets niet klopt. Moet ik niet iets doen nu?
Het rare is: je wilt rust, maar als het er is, voelt het ongemakkelijk. Zijn we dan stiekem allemaal van die puriteinen? Moeten we rust verdíenen, nadat we goed ons best hebben gedaan? Zou het ook kunnen dat rust geen beloning is, maar noodzaak.
Brein is geen machine. Het kan niet eindeloos doorgaan zonder verwerking.
Zonder momenten van stilte raakt Brein overvol. Letterlijk. Het heeft ruimte nodig om te ordenen, te herstellen. Maar ook om tot iets nieuws te komen. Daarom dat mooie niets. Dat vindt Brein fijn. En Lijf ook trouwens.
Niets nodig
Het is niet moeilijk, even (of langer) niets. Er aan denken om het te doen, dat is wel even wennen. Maar stel je nou eens voor… Wat als… niets precies is wat je nodig hebt?
Dat dat ongemakkelijke gevoel van ‘niks doen’ gewoon een overgang is.
Van moeten naar mogen.
Van doen naar zijn.
Niet groots, niet spiritueel zwaar.
Maar klein. Zacht. Menselijk.
Even terug naar niets
Dus misschien is dat ‘even niets’ wel precies wat je op dat moment nodig hebt. Niet omdat je lui bent. Maar omdat Hoofd ook een beetje ruimte nodig heeft. Om op adem te komen. De prettige kalmte te ervaren. Om iets te kunnen horen dat anders overstemd wordt. Lijf weet dat vaak al lang, maar ja, Hoofd kletst graag door. Eigenlijk altijd. Zo is Hoofd. Wist je dat mindfulness je hierbij kan helpen?
De kleine oefening. Mindfulness terwijl u wacht
Wacht vandaag eens ergens — op koffie, een stoplicht, de kassa — zonder iets te doen of te pakken. Geen telefoon. Geen radio. Geen to-do lijstje in ’t hoofd. Niet wat je zo moet doen. Gewoon even niks.
De blik is zacht en breed. Zonder focus. Schouders, rug even zacht laten worden. Probeer je het?
Kan je terwijl je daar zo staat, je lijf ook voelen? Je voeten? Opmerken wat er is (of niet is, want dat opmerken is net zo waardevol) Een paar seconden is genoeg.
En misschien… gebeurt er helemaal niets. Dan zie je dat: er gebeurt niks. Of komt er iets boven wat je niet had verwacht. Een gedachte. Een moment van rust. Een glimlach?
Niets. Om te ervaren dat niets doen niet hetzelfde is als nutteloos zijn. Probeer het ‘ns. Niemand ziet het. En wat dan nog.
Een groter cadeau dan je misschien denkt
Mindfulness vraagt je niet om urenlang op een kussen te zitten. Al is dat wel een goede plek om het te trainen. Het vraagt je om te herkennen wanneer je bijvoorbeeld jezelf blijft opjagen, zonder dat het je iets oplevert.
Want soms, als je stopt,
is dat precies het moment waarop iets in beweging komt.
En vaak is jezelf een beetje stilte gunnen,
zónder meteen te moeten,
een groter cadeau dan je denkt.
Volgende keer: over de ruis van de wereld en de stilte in jezelf
